Długo zastanawialiśmy się, jakie zadanie wybrać na zakończenie tej edycji naszej gry czytelniczej. Z jednej strony powinno być ciekawe dla uczestników, żeby się dobrze przy nim bawili, a z drugiej – przynoszące korzyść, o którą nam chodzi, czyli pokazanie niedowiarkom, że spędzanie czasu na czytaniu jest pasjonujące. Dodatkową wartością naszej gry, dostrzeżoną przez nas podczas oglądania nadsyłanych prac, jest jej wpływ na najbliższe środowisko zaangażowanych w zabawę uczniów – na wciągniętych do pomocy rodziców, zdziwionych przechodniów, zaskoczonych starszych i młodszych kolegów.

To nam dało impuls i w końcu wymyśliliśmy – zadanie w stylu „cudze chwalicie, swego nie znacie”. Z naszą grą czytelniczą dotarliśmy przecież do wszystkich zakątków Polski. A każdy z nich ma swoją specyficzną historię i lokalną tradycję – niespotykane nigdzie indziej legendy, opowieści (sensacyjne albo miłosne), anegdoty, żarty, piosenki. Tylko dlatego nieznane w całej Polsce, że nie utrwalił ich przed wiekami kronikarz (jak na przykład legendę o smoku wawelskim Wincenty Kadłubek) i nie zrobił z nich sensacji znany pisarz (jak uczynił ze Smętkiem Melchior Wańkowicz). Czekają na swój ogólnopolski debiut.

Przed ponad 150 laty w podróż etnograficzną po Polsce wybrał się Oskar Kolberg, a po nim wielu badaczy tradycji i kultury ludowej. Z mrówczą cierpliwością zbierali opowieści, legendy, pieśni. Po czym opracowywali je, porównywali z innymi, katalogowali i zostawiali innym badaczom. Do szerszej publiczności dotarło ich niewiele. Czy dlatego, że są mało interesujące? A może dlatego, że nikt nie miał dość nośnego pomysłu na ich zaprezentowanie? A co z nowszymi opowieściami, którymi od czasu do czasu żyje wioska albo miasteczko – mają pozostać nieodnotowane? Szkoda ich.

Dlatego 3. zadanie 3. edycji naszej gry czytelniczej brzmi następująco:

Znajdźcie w swojej najbliższej okolicy opowieść godną zanotowania (może to być prawdziwe wydarzenie, legenda miejska, historia, opowiadanie, żart, anegdota, pieśń itd.), funkcjonującą w lokalnym obiegu ustnym (dawniej lub współcześnie), i zamieńcie ją na literaturę. Innymi słowy – spiszcie to w formie, która zainteresuje czytelników. Następnie znajdźcie sposób na zaprezentowanie swojej pracy szerszej publiczności.

Skąd wziąć taką opowieść? Można podpytać najstarszą starowinkę, która pamięta dawne legendy, historie i opowieści z życia miasta lub wioski albo rodziców, dziadków, sąsiadów. Można wsłuchać się w to, o czym mówi się w czasie nieformalnych spotkań (w tym wypadku pamiętajmy, żeby nie zbierać informacji plotkarskich, które mogą kogoś urazić). Można przeszukać kroniki szkolne, archiwa, książki i gazety wydawane przez regionalne wydawnictwa. Każdy sposób jest dobry.

Jak zaprezentować ją szerszej publiczności? Jak zwykle dowolnie. I pomysłowo.

Jako materiał do oceny będą nam służyć:

1. Opracowana opowieść o objętości maksymalnie 2 stron typowego dokumentu MS Word (Times New Roman 12 pkt.). Jeżeli zebranych i opracowanych opowieści będzie więcej, wówczas prosimy o wybranie do oceny jednej (lub dwóch, jeśli łącznie nie przekroczą owych 2 stron).
2. Sprawozdanie z wykonania zadania razem z dokumentacją zdjęciową.

Pobierz formularz sprawozdania – doc

Na prace czekamy do 9 maja 2016 r. pod adresem czytamy@gwo.pl.

Zadanie może się wydawać trudne, sądzimy jednak, że niesie ze sobą istotną wartość edukacyjną, dlatego warto się go podjąć.

Życzymy powodzenia!

Przypomnijmy – zadanie polegało na wymyśleniu i zaprojektowaniu gry, w której znajdą się motywy z ulubionych książek uczestników zabawy. Nie miała to być gra komputerowa, czyli wirtualna, lecz tradycyjna – materialna. I, jak zwykle, ważne było wykorzystanie stworzonej gry do promocji czytelnictwa.

Nadesłane rezultaty pracy bardzo nam się spodobały. Większość gier nas zaskoczyła i wprawiła w dobry nastrój. Przy wielu mogliśmy zakrzyknąć „ale to pomysłowe!”. Najważniejsze jednak, że zadanie spodobało się naszym czytelniczym graczom. Widać to w sprawozdaniach i na zdjęciach, które otrzymaliśmy. Stworzenie gry okazało się bardziej elektryzującym wyzwaniem niż napisanie limeryku. Niemal wszyscy ochoczo przystąpili do zadania. Efekty dało się zauważyć od razu. Roześmiane twarze, pomysłowe rozwiązania, ciekawe opisy, zaangażowani gracze – to wszystko świadczy o tym, że gry czytelnicze poprawiają humor. Najbardziej nas cieszy to, że zadanie było jednocześnie dobrą zabawą już na etapie koncepcyjnym. A to, że gotowe gry (plansze, pionki, reguły, karty z pytaniami itd.) zostaną na dłużej w każdej ze szkół (i nie tylko), jest dodatkową nagrodą dla wszystkich.

Najczęściej nadsyłanym rodzajem gry był klasyczny chińczyk – odpowiednio zaadaptowany do tematyki czytelniczej (mogliśmy go zobaczyć w najrozmaitszych wariantach). Często pojawiały się też różne odmiany Monopoly oraz niezawodny Piotruś. Chętnie grano także w podchody czytelnicze i konkursy z pytaniami dotyczącymi książek.

Każdy rodzaj wymyślonej gry miał równe szanse, a za najważniejszą część naszej zabawy uznajemy wysiłek uczestników, ich pomysłowość i zaangażowanie we wspólne działanie! Pamiętajmy, że – jakie by nie było – zadanie w naszej grze ma służyć promocji książek i pokazywać, że czytanie „to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła”.

Jurorom jak zwykle do gustu przypadły gry z większym wkładem własnym w postaci innowacji, ciekawych rozwiązań wizualnych, pomysłów na połączenie gry z czytaniem książek, wiedzą o bohaterach i rozpoznawaniem motywów fabularnych. Ważnym atutem było też wykorzystanie gry do promocji czytelnictwa – zwłaszcza poza kręgiem jej twórców. Jednak żaden z tych czynników pojedynczo nie był decydujący – jak zwykle liczyło się umiejętne połączenie wielu z nich. To tak jak z piosenką, która staje się przebojem – nikt nie wie, dlaczego właśnie ta piosenka, a nie inna nagle zyskuje wielką popularność.

Czy nagrodzone i wyróżnione przez nas gry staną się przebojami? Tego nie wiemy, ale jeśli ktoś chciałby w nie zagrać, w naszej galerii znajdzie reguły gier, ich opisy oraz zdjęcia i filmy.

Gratulujemy wszystkim uczestnikom. Wiele stworzonych przez Was gier zasiliło świetlice i czytelnie szkolne – i w ten sposób będą jeszcze długo promować naszą ideę. Szczególnie gratulujemy laureatom i wyróżnionym. Oto oni:

1 miejsce i 10 kapsli Między nami:

Chabówka Team z Gimnazjum w Chabówce

2 miejsce ex aequo i 8 kapsli Między nami:

Czytaje z Prywatnej Szkoły Podstawowej nr 114 w Warszawie

Jadwiżyńskie Delfy ze Szkoły Podstawowej w Pile

Fajne Ludki ze Szkoły Podstawowej w Trąbkach Wielkich

3 miejsce i 6 kapsli Między nami:

Książkokrwiści z Publicznej Szkoły Podstawowej w Janisławicach

Wyróżnienia i 4 kapsle Między nami:

Chojnowianie z Gimnazjum w Chojnowie

Rososzyca ze Szkoły Podstawowej w Rososzycy

Pożeracze Książek z Gimnazjum w Skawinie

Gwardia Dumbledore’a z Gimnazjum nr 10 w Zabrzu

Pierwszaki Czerwonaki z Gimnazjum w Czerwonaku

Mole Książkowe z Gimnazjum w Dopiewie

Sufki z Pszowa z Gimnazjum w Pszowie

Asy Klasy z Gimnazjum w Żelaznej

Otwarte Głowy ze Szkoły Baletowej w Bytomiu

Młodzi Donkichoci z Gimnazjum nr 1 w Oleśnie

Super Klasa ze Szkoły Podstawowej nr 26 w Dąbrowie Górniczej

Czytelnicy 37 ze Szkoły Podstawowej nr 37 we Wrocławiu

Słowopijcy ze Szkoły Podstawowej w Jaworzynie Śląskiej

Odurzacze Książek ze Szkoły Podstawowej w Radlinie

Szalona Szesnastka ze Szkoły Podstawowej w Sochocinie

Gratulujemy!

Każde zadanie w naszej zabawie czytelniczej jest poszukiwaniem pomysłu, jak wciągnąć w czytanie tych, którzy rzadko sięgają po książkę. Gdybyśmy wiedzieli, jaki sposób jest najlepszy, to prawdopodobnie od razu byśmy go zaproponowali (a potem dostalibyśmy za to order albo i Nagrodę Nobla), ale chyba nie ma jednej złotej metody, która by działała na wszystkich.
Pozostaje więc próbować różnych. A jeśli można się przy tym pobawić i spędzić trochę czasu z książką – tym lepiej.

Kiedy szukaliśmy kolejnego pomysłu na zadanie, przyszło nam do głowy, że można jako zachętę czytelniczą wykorzystać grę. Przecież gry są prawie tak wciągające jak książki!

Jednak taką grę trzeba najpierw wymyślić. I to jest nasze zadanie nr 2!

Wymyślcie i zaprojektujcie grę (w formie tradycyjnej – na przykład planszową, karcianą albo inną, byle nie komputerową). Powinny się w niej znaleźć motywy z ulubionych książek uczniów (bohaterowie, wydarzenia, wątki itp.). Wymyślona gra musi mieć postać materialną, to znaczy nie może to być na przykład głuchy telefon.

Jak zwykle dodatkowo premiowane będą te projekty, które zostaną wykorzystane do promocji czytelnictwa poza kręgiem ich twórców.

Po wykonaniu zadania tradycyjnie należy przesłać do nas sprawozdanie – tym razem oprócz opisu muszą się znaleźć w nim także reguły wymyślonej gry. Jak zwykle do sprawozdania powinna być dołączona dokumentacja zdjęciowa.

Na prace czekamy do końca lutego pod adresem czytamy@gwo.pl.

Pobierz formularz sprawozdania – doc

Życzymy powodzenia!

Za nami pierwsze zadanie w naszej grze czytelniczej. Otrzymaliśmy kilkaset sprawozdań, z których większość spełniła wymogi formalne, więc kapsle Między nami powędrowały w odpowiednie miejsca, a jury mogło przystąpić do wyłonienia zwycięzców.

Zadanie, o czym należy pamiętać, nie polegało wyłącznie na napisaniu limeryku. Druga część zadania była równie ważna. Nie chodziło nam o literackie wyścigi, tylko o przysłużenie się dobrej sprawie – pokazanie światu (a przynajmniej najbliższej okolicy),
że czytanie jest super. Dlatego nie podchodziliśmy zbyt rygorystycznie do oceny samych limeryków, choć bardzo nam zależało
na podstawowej zasadzie, jakiej musi trzymać się limeryk – umieszczeniu nazwy geograficznej w pierwszym wersie w pozycji rymowej. Chcieliśmy, by nazwa miejscowości, z której pochodzą lub w której uczą się nasi gracze, miała okazję zaistnieć w poezji!

Najważniejsze było jednak wykorzystanie limeryków do promocji czytania – w szczególności poezji. I temu celowi jury podporządkowało kryteria oceniania 1 zadania. Szczególną uwagę zwracaliśmy jak zwykle na pomysłowość – bo nie ma ona wieku i jest równie duża u młodszych i starszych uczniów. Musimy pamiętać, że w grze biorą udział zarówno uczniowie szkół podstawowych jak i gimnazjów – a wszyscy powinni mieć równe szanse.

A oto zwycięzcy i wyróżnieni:

1 miejsce ex aequo:

Chabówka Team z Gimnazjum w Chabówce
Pierwszaki Czerwonaki z Gimnazjum w Czerwonaku

2 miejsce ex aequo:

Książkokrwiści ze Szkoły Podstawowej w Janisławicach
Czytaje z Prywatnej Szkoły Podstawowej nr 114 w Warszawie
Otwarte Głowy ze Szkoły Baletowej w Bytomiu

3 miejsce ex aequo:

Asy Klasy z Gimnazjum w Żelaznej
Żorujący na Książkach z Gimnazjum w Żorach
Mole Książkowe ze Szkoły Podstawowej w Złotowie

Wyróżnienia:

Srogie Kangury z Gimnazjum nr 2 w Olsztynie
Molinki z Gimnazjum w Szymanowie
Ulubione z Gimnazjum w Zapolicach
Rososzyca ze Szkoły Podstawowej w Rososzycy
Fajne Ludki ze Szkoły Podstawowej w Trąbkach Wielkich

Odpowiednia liczba kapsli Między nami już znalazła się na kontach laureatów i wyróżnionych. Prace można obejrzeć w galerii.

Gratulujemy!

Małe dzieci lubią wierszyki. Kosi, kosi łapci, / pojedziem do babci… Kto by pomyślał, że taki prosty rym, który na dobrą sprawę nie ma wielkiego sensu, jest dla dziecka przewodnikiem po anatomii własnego ciała i pokazuje, do czego mogą służyć dłonie? Takich wierszyków jest wiele i służą temu samemu – pomagają dziecku w poznaniu najbliższego świata, tak bliskiego jak własne palce (Tu, tu, sroczka na piecu siedziała / i dzieciom kaszkę gotowała…), osobisty brzuszek (Chodzi rak, nieborak, / jak uszczypnie będzie znak!) czy nos (Wchodzi dziadek do dzwonnicy / i za dzwonek zaraz chwyci…). Po tych prostych rymach, popartych manipulacją paluszkami i dotykiem części ciała, przychodzą kolejne, w rodzaju Patataj, patataj, / pojedziemy w cudny kraj…
lub: Hopsasa, hopsasa, / pojedziem do lasa… – towarzyszące szalonej zabawie na kolanach mamy, taty, babci albo dziadka. Później dochodzą bardzo pożyteczne wierszyki o najbliższych przyjaciołach, czyli małych i miłych zwierzątkach: kotkach, myszkach, pieskach, biedronkach…

Wszystko to mówi nam jedną prawdę: wiersz, a właściwie wierszyk, rymowanka albo prosty rym są niezastąpione w zabawie, poprzez którą dziecko poznaje świata. Gdy jest oseskiem, są to zabawy manipulacyjne (na przykład z paluszkami) albo ruchowe. Kiedy podrasta, wówczas zabawa może przejść na kolejny poziom – zabawy słowem! Dzieci bardzo łatwo pojmują zasadę, która według nich tworzy wiersz, czyli rymowanie, a także tę trudniejszą właściwość wiersza – mówienie nie wprost, za pomocą porównań i przenośni.

Jeszcze w przedszkolu i w młodszych klasach dzieci chętnie uczą się wierszy na pamięć. Cieszy ich niby zwykła, ale jednak zadziwiająca obecność rymów. Poddają się urokowi prostych i celnych metafor. Dają się ponieść rytmowi i melodyce wiersza.

A później? W starszych klasach? No właśnie!

Dlatego postanowiliśmy wykorzystać pierwsze zadanie naszej gry do tego, aby – mówiąc na wyrost i górnolotnie – „przywrócić poezji należne jej miejsce”. A prościej – żeby pobawić się rymem jak za dobrych (wczesno)dziecięcych lat.

W zadaniu posłużymy się formą limeryku. A będzie ono dwustopniowe:

1. piszemy limeryk (jeden lub maksymalnie 3) na temat czytania (w limeryku, co oczywiste, musi pojawić się nazwa miejscowości – a w naszej grze dodatkowo miejscowości, w której mieszkają uczniowie),
2. wykorzystujemy napisane limeryki do promocji czytania (a jak to zrobią gracze, już od nich samych zależy – celowo nie podajemy przykładów, żeby nie ograniczać kreatywności uczestników).

Przy ocenie będą się liczyły obie części zadania – i literacka, i promocyjna.

Jeśli chodzi o wymogi określające konstrukcję limeryku – trzymamy się ogólnych zasad jego konstrukcji, ale odstępujemy
od konieczności stosowania formalnej miary metrycznej. Anapest i amfibrach nie są wymagane.

Część promocyjna zależy od pomysłowości uczestników. Ważne jest pokazanie za pomocą limeryków, że poezja jest atrakcyjna
i warta czytania.

Na prace czekamy do 30 listopada 2015 r. Limeryki oraz opis wykonania części promocyjnej ze zdjęciami powinny zostać umieszczone w formularzu sprawozdania i wysłane pod adresem e-mali czytamy@gwo.pl.

Sprawozdanie z wykonania zadania nr 1 – pobierz

Powodzenia!

Rozpoczynamy nową edycję gry Między nami czytelnikami.

Wszyscy, którzy brali udział w dwu poprzednich edycjach, wiedzą, że gra polega na wspólnym działaniu na rzecz krzewienia czytelnictwa. Zespoły-klasy wykonują wyznaczone zadania, które są zarówno pożyteczną zabawą, jak i promocją wśród kolegów
i dorosłych „zdrowego trybu życia” z książką w ręku. Od początku staramy się tak formułować wyzwania, żeby możliwości ich realizacji były rozległe i pozbawione ciasnych ram. Liczymy na pomysłowość i różnorodność. Jak dotąd nie zawiedliśmy się na naszych graczach, którzy za każdym razem nas zaskakiwali.

Jesteśmy pewni, że i w tej edycji będzie podobnie. Zwłaszcza że, jak przypuszczamy, do drużyn, które już znają grę, dołączą nowe – równie pomysłowe i ambitne!

W czasie trwania poprzedniej edycji dochodziły do nas głosy, że większość zadań ma charakter „okołoczytelniczy”, czyli że nie zawsze wymagają czytania od samych uczestników, a za to zmuszają ich do aktywności innego rodzaju – na przykład happeningu. Taki był nasz zamiar. Uznaliśmy bowiem, że promocja czytania wymaga, aby było głośno i widocznie. Chcieliśmy pokazać radosnych ludzi, którzy dobrze się bawią, bo tak ich do życia usposobiło czytanie. Oglądając zdjęcia i czytając relacje z wykonanych zadań, zyskaliśmy pewność, że to działa.

Żeby nieco urozmaicić obecną edycję postaramy się, w miarę możliwości, tak sformułować nasze zadania, aby ich realizacja nie tylko promowała czytelnictwo u innych, ale też dawała dobry przykład – pokazywała graczy czytających (albo piszących) ciekawe teksty.

Zadania będą trzy. Pierwsze zostanie ogłoszone w najbliższym tygodniu. Ostatnie w marcu, tak aby najpóźniej w połowie maja wyłonić zwycięzców. W wyznaczaniu terminów realizacji poszczególnych zadań będziemy brać pod uwagę przerwy świąteczne
i ferie, które w poszczególnych województwach rozpoczynają się w różnych terminach.

Za każde zadanie, tak jak w poprzednich edycjach, będziemy przydzielać punkty – kapsle Między nami. Szczegóły punktowania oraz regulamin gry można znaleźć w zakładce „O grze”.

Aby zgłosić swoją klasę (lub klasy), należy wypełnić odpowiedni formularz i odesłać go pod adresem e-mail czytamy@gwo.pl
do końca listopada.

Pobierz formularz zgłoszeniowy – doc

Nauczycieli, którzy dotąd nie brali udziału w grze, zapraszamy do prześledzenia przebiegu zeszłorocznej edycji. Zachęcamy też, aby zajrzeć do artykułów z edycji 2013/2014, kiedy wspólnie z 20 000 uczniów opracowaliśmy ranking najchętniej czytanych książek i zebraliśmy kilkaset tytułów wartych polecenia.

Ranking 10 najchętniej czytanych książek to tylko wierzchołek góry lodowej, a raczej ogromnej wieży z książek, których tytuły zostały zgłoszone przez uczniów z całej Polski.

Na tym wierzchołku znalazły się głównie lektury szkolne. Nic w tym dziwnego – lekturom poświęca się w szkole dużo czasu, uczniowie mają okazję dobrze je poznać, polubić i zrozumieć bohaterów. Wiele lektur jest zekranizowanych – to też wpływa na ich popularność wśród uczniów. Czy to źle, że lektury szkolne są popularne? Naszym zdaniem odwrotnie  – to bardzo dobrze!

Ale czy to znaczy, że uczniowie czytają tylko takie książki, których znajomości wymaga się od nich w szkole?
Nie, nie i do końca linijki NIE!

Ile książek wskazali uczniowie?

Przyjęliśmy, zliczając głosy, że serie potraktujemy jako jedną pozycję, dlatego liczba zgłoszonych tytułów nie jest równa liczbie książek branych pod uwagę w rankingu. Gdybyśmy policzyli każdy tytuł oddzielnie, otrzymalibyśmy liczbę około 700 książek.

Czy 700 różnych tytułów książek czytanych przez dzieci i młodzież to dużo czy mało?
A czy ktoś potrafi z pamięci wymienić taką liczbę książek?

Są wśród nich utwory z kręgu klasyki, są pozycje popularne, są też książki powstałe na podstawie filmów. Gdyby zgłoszono komiksy – przyjęlibyśmy je do rankingu. Biografie? Też. Książki popularnonaukowe? Oczywiście. Książkę kucharską? Tu byśmy się może zastanowili, ale czemu nie? Idea, którą chcemy promować, polega na tym, żeby czytać książki – naprawdę wszystkie.

Poniżej przedstawiamy listę kilkuset książek zgłoszonych przez uczniów. Nie jest to cały spis, ale jego znaczna część.

Często można usłyszeć: „współczesna młodzież nie czyta książek!”. Prawda to czy fałsz?

Czy młodych ludzi niechętnie sięgających po książkę jest więcej? Trudno powiedzieć. Chcieliśmy sprawdzić co innego –
i do pytania o czytelnictwo wśród młodzieży podeszliśmy pozytywnie, wciągając w grę. Jako GWO – wydawnictwo edukacyjne – wiemy, że przez zaangażowanie w zabawę można osiągnąć znacznie więcej. Na początek zadaliśmy uczniom szkół podstawowych i gimnazjów pytanie „co czytacie?”. Trudno o lepszą chwilę do poruszenia takiej kwestii niż lekcja języka polskiego. Dlatego poprosiliśmy nauczycieli polonistów o zaaranżowanie jednej ze swoich lekcji w taki sposób, żeby uczniowie mogli się na niej swobodnie wypowiedzieć o tym, co lubią czytać, a do tego zdecydowali wspólnie, które książki chcieliby wyróżnić.

W ten sposób powstały rankingi najchętniej czytanych przez młodzież z całej Polski książek. Naprawdę z całej Polski – z wielkich miast i najmniejszych miejscowości, z dużych i małych szkół, z przepełnionych, 30-osobowych klas i z tych składających się z zaledwie kilku uczniów!

Klasowe rankingi ulubionych książek zebraliśmy i przeliczyliśmy, a wymienionym lekturom przyznaliśmy punkty od 10 za pierwsze miejsce do 1 za dziesiąte. I na koniec pogrupowaliśmy wyniki według województw, z których pochodziły.

Tak powstał Wielki atlas czytelnictwa, który przedstawiamy poniżej. Obok mapy zamieszczone są tytuły najchętniej czytanych przez młodzież książek.

Po najechaniu kursorem na każde z województw wyświetli się ranking najchętniej czytanych w danym regionie książek. Po kliknięciu na województwo otworzy się spis klas, które biorą udział w grze. Każda klasa, która stworzyła ranking, otrzymała
10 kapsli Między nami.

Stopień oryginalności wykonanego zadania nie miał na tym etapie znaczenia. W zadaniu chodziło nam o sprowokowanie sytuacji, w której będzie można swobodnie rozmawiać o ulubionych książkach. Kolejny krok – stworzenie rankingu – oznacza zajęcie stanowiska, a to jest już duży sukces.

Dlatego wszyscy otrzymali jednakową liczbę punktów za wykonanie zadania… ale na marginesie musimy dodać, że forma niektórych rankingów godna jest zapamiętania – dlatego obiecujemy: inwencja i pomysłowość zostaną zapamiętane i w kolejnych etapach mogą działać na plus.

Prosimy sprawdzić, czy wszystkie klasy zostały przez nas odnotowane i czy odpowiednio przyznaliśmy punkty. Przysłanie rankingu = 10 kapsli MN. W wypadku zauważenia niezgodności (w trakcie spływania zgłoszeń mieliśmy dwukrotnie przepełnioną skrzynkę odbiorczą i raz hulał huragan Ksawery), prosimy o sygnał e-mailowy pod adresem czytamy@gwo.pl.

Jak będziemy punktować?

Walczymy o Wielkie Kapsle Między nami – złoty, srebrny i brązowy. Będziemy nimi oznaczać zwycięzców poszczególnych etapów, a na końcu – zwycięzców gry.

Każde zadanie będziemy punktować w jednakowy sposób – małymi kapslami. Kto zbierze najwięcej – wygra.

• 10 punktów (małych kapsli Między nami) dopisujemy za nadesłanie w terminie pracy zgodnej z treścią zadania konkursowego,
• 10 kapsli przyznajemy za zajęcie 1 miejsca na danym etapie gry,
• 8 kapsli – za drugie miejsce,
• 6 kapsli – za trzecie,
• 4 kapsle dopisujemy za oryginalność.

Drużyna, która uzbiera najwięcej małych kapsli zdobędzie Wielki Złoty Kapsel Między nami i główną nagrodę w naszej grze.

Szczegóły dotyczące punktowania i sposobu wyłaniania zwycięzcy całej gry znajdują się w zakładce O grze.

Dlaczego zainicjowaliśmy grę Między nami czytelnikami? Ponieważ młodzież rzadko ze sobą rozmawia o przeczytanych książkach. A już na pewno nie rozmawiają o nich uczniowie, którzy nie czytają wcale.

A przecież czytanie książek jest ciekawsze od oglądania telewizji, bardziej wciągające niż gry komputerowe i pożyteczniejsze
od przesiadywania na portalach społecznościowych. Jedyną aktywnością, która może konkurować z czytaniem książek, jest spotkanie z drugim człowiekiem. Zresztą obie te aktywności – czytanie książek i spotkanie z drugim człowiekiem – łączy największa korzyść, która może z nich wyniknąć: przyjaźń, a niekiedy nawet miłość.

Tak, tak – z książką można się zaprzyjaźnić, w książce można się zakochać. I są to głębokie uczucia – nie powierzchowne,
jak „magia” telewizyjnego obrazu i jak hipnotyczne pulsowanie komputerowego ekranu. Uczucie względem książki jest głębokie, ponieważ jego podstawą jest skupienie przy czytaniu, wysiłek włożony w zrozumienie motywacji bohaterów, otwartość na obrazy wyłaniające się z opisów, zrozumienie idei, myśli i zdarzeń, które przedstawia nam narrator, słowem – wkroczenie w wykreowany przez autora świat. Czytając, poznajemy świat i ludzi – a w efekcie samego siebie, ponieważ w książce możemy odnaleźć wiele własnych marzeń, myśli, a czasem także lęków. Matowe kartki książki stają się wtedy lustrem, w którym widzimy siebie. Prawda,
że tak się zdarza?

Jednak jest jedno ALE: nie wszyscy o tym wiedzą!